4 min.
“Elke dag op weg naar school liep ik langs de grote, groene deur van het monumentale kantoor van Van Lanschot Kempen in Den Bosch. En elke keer zei ik tegen mezelf: Op een dag, als ik oud genoeg ben, loop ik door die deur.
Dat is precies wat ik heb gedaan. Na de universiteit school heb ik gesolliciteerd voor een traineeship. Dat was in was 1994. Eigenlijk ben ik nooit meer naar buiten gelopen. Dat is nu 30 jaar geleden.”
De reis
“Toen ik begon aan de Better Future Impact Expedition, wist ik eerlijk gezegd niet goed wat ik kon verwachten en ik was er met mijn hoofd nog niet helemaal bij. Er lag een berg werk op me te wachten, en nu zat ik hier—anderhalve dag in een sociaal hotel in Rotterdam. Hoe kon dit nou de beste besteding van mijn tijd zijn?
Dat Wendy Winkelhuijzen, lid van de raad van bestuur, aanwezig was, maakte me toch nieuwsgierig.
Toen het programma eenmaal op gang kwam, veranderde er iets. Ik ontspande. Ik begon er écht van te genieten. En tot mijn verrassing voelde ik: dit had ik nodig. Na zoveel jaren bij dit bedrijf gaf dit programma me een onverwachte energieboost—energie waarvan ik niet eens wist dat ik het miste.
Thema’s als diversiteit en toekomstbestendigheid zijn onderwerpen waar ik niet uit mezelf snel induik. Juist daarom was het waardevol om uit mijn bubbel gehaald te worden.”
Een duw in de juiste richting
“De expeditie in Rotterdam zat vol inspirerende ontmoetingen (je leest daar meer over in Nordin’s impactverhaal), maar voor mij lag de echte vonk in wat daarna kwam: de design sprint in Utrecht. Na een geslaagde expeditie haakte meer collega’s aan voor deze tweede fase van het programma. Op die dag vertaalden we alle indrukken en inzichten uit Rotterdam naar iets concreets voor Van Lanschot Kempen.
Dáár begon de echte impact.
We voerden andere gesprekken binnen het bedrijf—echte gesprekken. Over ervaringen, uitdagingen, obstakels die mensen tegenkomen. Bijvoorbeeld de worstelingen van mensen die niet beschikken over de zogenoemde ‘zeven vinkjes’[1]. Het opende mijn ogen voor het belang van luisteren. Niet oppervlakkig, maar écht luisteren. En dan: handelen.
Die verschuiving in denken leidde tot concrete actie. Geen rapport dat onderin een la verdwijnt, maar: een inspirerende visie én tastbare vervolgstappen om die tot leven te brengen – op het gebied van business, HR en maatschappelijke verantwoordelijkheid. Better Future heeft niet alleen een vonk aangestoken, maar een kettingreactie in gang gezet, bij mij zeker. En nu werken we eraan om dat vuur in het hele bedrijf brandend te houden. Want echte verandering moet van boven én van onder komen.”
Het juiste moment
“Dit programma kwam op het goede moment. Ik zocht iets dat me verder zou uitdagen, dat me zou wakker schudden, dat me opnieuw in beweging zou brengen. Dit programma liet me inzien hoeveel ik bezig was met de waan van de dag dat mijn blikveld eigenlijk beperkt had. En dat ik er nu meer klaar voor was. De krassen en butsen van het leven waren nodig om echt open te staan.
Verandering is geen ‘quick fix’. Diversiteit is geen afvinklijst. Het vraagt toewijding, moed, en de zorg om het proces aan te gaan. En als je ogen eenmaal open zijn, kun je het niet meer niet-zien. Het verandert hoe je naar de wereld kijkt, waar je aandacht naartoe gaat, en waar je voor durft te staan. Één ding weet ik nu zeker: zodra je die eerste stap zet—zodra je door die deur loopt—gaan er werelden open die je eerder niet voor mogelijk hield.”
[1] Volgens Joris Luyendijk heeft de bevoorrechte witte man de volgende zeven vinkjes: hij is man, wit, hetero, heeft minstens één hoogopgeleide of rijke ouder, minstens één ouder geboren in Nederland, een vwo-diploma en een universitair diploma. Bron: Joris Luyendijk – De zeven vinkjes.
