Waarom op reis?
“Toen ik werd uitgenodigd voor deze expeditie met Better Future, was ik best sceptisch. Ik vond het allemaal maar een beetje vaag, zeker omdat het in eerste instantie leek alsof het een intern D&I programma zou worden—zou dit weer zo’n corporate afvink-oefening zijn? Ook maakte ik mij een beetje zorgen om daar een rol in te spelen, als ‘diversity token’. Dat bleek gelukkig helemaal niet het geval—het hele programma draaide om de toekomst van Van Lanschot Kempen. Toch had ik nog een andere zorg: dat het een typische corporate workshop zou worden, vol presentaties en brainstormsessies met plakbriefjes. In plaats daarvan begonnen we met iets totaal onverwachts: een schoolreisje voor professionals, op de fiets door Rotterdam.
Op de fiets, dwars door de stad, zagen we niet alleen nieuwe plekken en mensen —we zagen elkaar op een andere manier. Onze aannames werden op de proef gesteld, wat leidde tot een van de meest open en eerlijke gesprekken die ik ooit met collega’s heb gehad.”
Wat maakte het meeste indruk?
“Eén moment dat me echt bijbleef was ons bezoek aan een moskee. Als moslim vond ik het leuk, maar ik werd er ook nerveus van. Zouden mijn niet-moslimcollega’s zich ongemakkelijk voelen? Zouden ze überhaupt geïnteresseerd zijn? Mijn aannames werden direct ontkracht toen ik hun oprechte nieuwsgierigheid en betrokkenheid zag. Wat voor mij ook totaal onverwachts kwam was de spreker, het was namelijk een Grieks-Orthodoxe vrouw die zich tot de Islam heeft bekeerd. Alleen dát al leidde tot gesprekken die anders nooit zouden hebben plaatsgevonden—over geloof, keuzevrijheid en identiteit. Het was een eyeopener, voor ons allemaal.
Een ander moment dat me is bijgebleven? Onze ontmoeting met Tim van RRA Works, een organisatie die schoolverlaters helpt om hun leven weer op de rails te krijgen via bootcamps en werkgelegenheidskansen. Zijn nuchtere, praktische aanpak om deze jongeren een nieuw perspectief te bieden, resoneerde enorm met mij.”
Wat ben ik anders gaan doen?
“Deze ervaringen brachten iets groters teweeg. Ik besefte dat ik, simpelweg door zichtbaar te zijn in mijn rol binnen Van Lanschot Kempen, kon helpen om aannames te doorbreken—vooral de aannames waar ik zelf mee ben opgegroeid. Als student leerde ik Van Lanschot Kempen kennen, en dacht ik dat het een elitaire bank was waar iemand zoals ik nooit zou passen. Ik zag te weinig representatie om dat beeld te ontkrachten. Nu zorg ik ervoor dat anderen die representatie wél zien. Ik ga naar carrièrebeurzen en sta daar als levend bewijs dat mensen met diverse achtergronden hier succesvol kunnen zijn.
Op mijn eerste carrièrebeurs ging ik samen met een ‘witte’ collega. Studenten van allerlei achtergronden liepen hem zo voorbij en kwamen direct naar mij toe. Op een gegeven moment stond ik met een groep jongeren om me heen, vol vragen, nieuwsgierig naar mijn verhaal. Het mooiste moment? Een paar maanden later kwam ik een van die studenten weer tegen—dit keer bij ons op kantoor, die aan het solliciteren was als stagiair bij Van Lanschot Kempen. Dat is de kracht van zichtbaarheid. Dáárom is representatie belangrijk.
In het begin van mijn carrière voelde ik het culturele verschil tussen mijn collega’s en mijzelf. Tijdens de lunch vertelden zij verhalen over hun studententijd, over hun disputen en verenigingen. Ik bleef stil, want ik herkende die ervaringen niet. Tijdens mijn studie werkte ik fulltime en woonde ik bij mijn ouders—een totaal ander pad. Toch deden mijn collega’s altijd moeite om me erbij te betrekken, en ik heb nooit het gevoel gehad dat collega’s negatieve aannames over mij hadden. Ik ben anders dan de meeste van mijn collega’s, maar mijn carrièresucces hoeft niet anders te zijn.”
Mijn ‘anders-zijn’ omarmen, heeft alles veranderd.
“Een bepalend moment? Een bijzonder diner. Tijdens de expeditie kwamen we in contact met een Turkse ondernemer, die me uitnodigde voor een diner met zijn Turkse ondernemersnetwerk. Ik besloot om senior management uit te nodigen en, als beleefdheid, ook onze CEO Maarten van Edixhoven. Ik ging ervan uit dat hij nooit ‘ja’ zou zeggen. Maar een halfuur later pingde mijn inbox—hij was erbij.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik best nerveus was. Was dit wel zo’n goed idee? Zou hij zich niet ongemakkelijk voelen? Zou hij spijt krijgen dat hij was gekomen? Onderweg naar het diner had ik zelf ook geen idee wat ik kon verwachten. Maar de avond was echt waanzinnig mooi. We werden heel warm ontvangen. Maarten was niet alleen aanwezig, hij was oprecht betrokken. Hij deelde zijn eigen verhaal met oprechte kwetsbaarheid en maakte verbinding met de groep op een manier die inspirerend was om te zien.
Die avond bevestigde wat ik steeds sterker begon te geloven—mijn ‘anders-zijn’ omarmen werkt niet alleen, het opent deuren waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden.
Dit programma heeft niet alleen mij veranderd—gedurende de expeditie raakten zo’n 60 mensen betrokken, en het creëerde een grotere impact. Het feit dat senior managers echt wilde instappen als mens, is essentieel en versterkt de impact. Hun persoonlijk inzet en drive gaf de beweging echt momentum; het is echt het bewijs dat authentiek voorbeeldgedrag van de top een belangrijke sleutel tot verandering is. Het zorgde voor nieuwe perspectieven op ons wervingsbeleid, ons bedrijf en onze bijdrage aan de samenleving.
En wat ik heb geleerd? Echte verandering gebeurt niet in boardrooms of doormiddel van PowerPointpresentaties. Het gebeurt wanneer we naar buiten stappen, samen de straat op gaan en onze eigen aannames uitdagen. Het gebeurt wanneer we écht luisteren, wanneer we delen, wanneer we elkaar écht zien.
En dát? Dát verandert alles.”
